We zijn als land rijker dan ooit, hebben meer apparaten die ons zwaar werk uit handen nemen, de techniek staat voor niets en toch rennen we massaal de benen uit ons lijf en weten we niet hoe we alles aan elkaar moeten knopen. Waarom lijkt iedereen toch zo weinig tijd te hebben?
Waarom die haast?
Waarom moet alles sneller, efficiënter, effectiever en instant bevredigend zijn? En wanneer is het genoeg? Jagen wij met dit gedrag de volgende generaties niet direct een angst- en stresscultuur in?
We weten inmiddels dat we echt beter moeten zorgen voor de aarde en iedereen die erop leeft. Tijdens de coronacrisis bloeide de saamhorigheid op, maar deze lijkt weer zo goed als weggeëbd te zijn. Bovendien hebben we momenteel wereldwijd te dealen met een aantal regeringsleiders die meer met hun eigen ego’s en expansiedrift bezig zijn dan met het bouwen aan een vreedzame samenleving. En door deze stoorzenders wordt onze aandacht continu afgeleid van het natuurlijke proces om ons aan te passen aan de veranderende omstandigheden in de wereld.
Werkende ouders
Ook wat betreft het opvoeden van kinderen spelen er allerlei problemen. Ouders die allebei moeten (of willen) werken, hebben helaas weinig tijd om echt te kunnen voldoen aan wat de school vraagt aan assistentie als klassenouder, luizenouder, rijden om uitjes mogelijk te maken, etc, om over de sportverenigingen nog maar te zwijgen. Wie heeft er door hoe een kind zich gedurende de dag echt voelt als ze alleen nog maar moeten worden ‘opgevangen’ in plaats van dat er echt oprechte tijd, ruimte en aandacht (en daardoor ook plezier!) is voor hun ontwikkeling? Het tijdperk van social media is in niets meer te vergelijken met de tijd waarin we zelf als kind opgroeiden zonder dat we continu in verbinding stonden met de hele wereld.
Scholen als bedrijf
Daarbij willen we absoluut niet de ouders en zeker ook niet de scholen bashen, want het is heel begrijpelijk dat de leerkrachten hulp nodig hebben. Scholen hebben te maken met een lerarentekort en wederom zien we hier een veeleisend systeem om ieder kind van het juiste onderwijs te voorzien. Met een overheid die de school behandelt als een bedrijf en kinderen die steeds vroeger (te) wereldwijs worden door YouTube, Tiktok, gekmakende speelgoed, gok- en snoepreclames lijkt de tijd ons in te halen.
Is het niet de wereld op zijn kop?
Momenteel vraagt iedereen zich af waar de arbeidskrachten zijn. Behalve het onderwijs, kent ook de zorg, handhaving en openbaar vervoer grote tekorten. We zullen nu niet uitweiden over de oorzaken daarvan, het moge duidelijk zijn dat de samenleving hier veel hinder van ondervindt. Dus worden er oplossingen bedacht om ons meer aan het werk te krijgen en te houden, maar is dat niet dweilen met de kraan open?
Wat als we het nu eens omdraaien?
Als mensen nu juist eens op een andere, natuurlijkere manier gaan werken, waarbij ze ook meer rust en aandacht kunnen hebben voor hun dierbaren. Er is een hopeloze vergrijzing gaande, wat doen we met al die eenzame ouderen en ook jong volwassenen die kampen met depressies en eenzaamheid? Als iedereen wat meer tijd heeft om even langs te gaan bij hun ouders, zieke tante, oom of buren, dan scheelt dat de zorg weer een heleboel werk die geen tijd heeft voor een praatje.
Voorkomen is beter dan genezen
Veel problemen ontstaan doordat ze niet op tijd worden gesignaleerd en aangepakt. Tijd is dus een belangrijk component. Als je op tijd ergens bij bent, voorkom je erger. Dus geen snelle oplossing in de vorm van symptoombestrijding, maar het probleem bij de wortels aanpakken. Met aandacht voor elkaar, wat er speelt, en daarop anticiperen. De vraag is: Hoe gaan we met die tijd om die zo kostbaar is? En hoe verdelen we die tijd onder al onze dierbaren? Het is een groot loyaliteitsconflict dat er speelt, waarin naar onze mening geld een te grote rol speelt. Wij denken dat als je inzoomt op elke dagelijkse keuze die hieraan ten grondslag ligt, je uiteindelijk uitkomt op geld. Geld dat helaas nu eenmaal een belangrijke voorwaarde is voor een menswaardig, gelukkig en zinvol bestaan.
Keuzes maken
In een nieuwsitem van RTL 4 kwam hoogleraar Joop Schippers aan het woord en wij delen helemaal zijn mening dat we keuzes zullen moeten maken. Wat vinden wij zelf het belangrijkste? Waar gaan we onze schaarse arbeidskrachten voor inzetten? Hij vraagt zich af of dat is om vier keer per jaar op vakantie te gaan? “Dan moeten we heel veel mensen stimuleren om in de bagageafhandeling op Schiphol te gaan werken. Maar vinden we de zorg of het onderwijs belangrijker, dan moeten we kijken of we de mensen die richting op kunnen krijgen.” Helemaal als er aan het einde van het item wordt geconstateerd dat de krapte zeker nog zo’n 20 tot 30 jaar zal aanhouden. De keuze is aan ons. In wat voor samenleving willen we de komende 20 tot 30 jaar leven?
We dagen alle impactmakers, podiumgevers en beleidsmakers van het systeem uit om hierover na te denken en de vragenlijst voor ons onderzoek in te vullen! Doe mee | 10 to 2 project